Ik stond hier

Lange tijd

leefde ik

dankzij natuur en mensen

en leefde ik

ondanks natuur en mensen.

 

 

Ik heb nooit een naam gehad

mijn jaarringen zijn nooit geteld.

Nu kijk ik voorbij mijn bestaan.

 

Ik leefde dankzij de mensen, de sloten en de koeien.

Ver voor mijn tijd was hier

boven het stadje Utrecht

alleen veen

nat en drassig waren de Voordorpsche Landen

zure zompige grond.

 

In de Middeleeuwen ontgonnen mensen het veen  

de wildernis werd Voordorpsche Polder

lange sloten

keurige kavels

deftige heren verpachtten de grond

boeren verbouwden groente en graan

koeien graasden rustig

en bemestten de aarde.

18511851


Eeuwenlang ging dat zo door

de aarde werd rijk.

 

In de negentiende eeuw

bouwden mensen een waterlinie

in een handomdraai konden ze van de polder

een groot meer maken

onbegaanbaar.

Dat hebben ze maar één keer gedaan

gelukkig, anders was het hier wéér natter dan nat

en had ik nooit bestaan.

 

In de twintigste eeuw

haalden de mensen hun voedsel steeds liever van ver

in 1968 ruimden de koeien het veld

voor hoge hekken, vertrapt gras, geschreeuw, gezweet

vlakbij sporten wilden de mensen wel

voor de natuur geen bal aan.

 

En toen.

De mensen wilden ook steeds liever snel ver weg.

In 1972 werd de kalme weg naar Hilversum

Rijksweg A27.

 

Ergens toen kwamen wij bomen hier

dankzij de weg

beneden aan het talud

ergens toen. Eindelijk.

Wat waren wij nog jong

ik klaag niet

maar klein als we waren

moesten wij heel hard reiken naar de ochtendzon.

Mensen ik bid u

ga van A naar B voortaan ondergronds

bouw een wortelstelsel

net als wij.

 

Maar ja, zo danken wij ons leven.

Ik bestond.

 

Mijn leven was mooi

dankzij aarde, zon en regen

ondanks de wind

en ondanks de mensen.

 

Zware stormen hebben wij doorstaan.

Neem mei 1983, een Hemelvaartsstorm.

Heel Nederland lag plat

in Amsterdam zeeg een boom op een auto neer.

Wij waren nog jong

we bogen mee

en bleven staan.


ANP Photo, Amsterdam 1983, Creative Commons, Historisch Archief Community


Neem de orkaan Daria van januari 1990

de zwaarste storm in honderd jaar

In Zandvoort woeien mensen van de stoep

maar wij bleven staan.

ANP Photo, Zandvoort 1990, Arthur Bastiaanse, Creative Commons, Historisch Archief Community


In 1993 kwamen de mensen hier dichtbij

al het gras verdween

ze maakten huizen, stoepen, straten

steen, steen en nog eens steen.

Heel, heel droevig waren wij die herfst.

Brullende machines

kapten

veel van mijn makkers om.

De rest van ons

bleef staan.

 

De natuur raasde voort.

Door de storm Kyrill van januari 2007  

viel een hijskraan bovenop de Utrechtse Uithof  

viel in Brussel een beeld van zijn sokkel.

Wij bleven staan.

 

En toen nog de storm van oktober 2013

Christian,

één van de zwaarste in de geschiedenis.

Een Friese windturbine woei om

maar wij vingen de wind

wij bleven staan

al die tijd saamhorig naast elkaar.

 

Zo leefden we dankzij natuur en mensen

en ondanks natuur en mensen.

Ik had het goed

ik kreeg zon en regen

was een huis voor de vogels

een maaltijd voor de mieren 

ik filterde het fijnstof

maakte ijverig zuurstof

voor mens en dier.

 

Mijn kruin reikte hoger en hoger

mijn stam werd dikker en dikker

mijn takken vermenigvuldigden zich

mijn bladeren ruisten dat het een lieve lust was

 

Op 25 juli 2015 brak ik.

Tijdens een stormpje van niks

het mag geen naam hebben

maar ik sta niet meer.

 

Ik geef mijn leven aan de kleine dieren

aan de mossen

aan de lucht

ik dank u zeer.

 

 

Philo van de week

Een westerse beschaving, dat lijkt me een heel goed idee - Gandhi (1869-1948)

Philo van de week