Spectaculair. In de nacht van 5 op 6 mei leek de maan heel dichtbij. Hij was supergroot.

Het komt eens in de zoveel tijd voor: als het volle maan is en tegelijkertijd de maan, door zijn ellipsvormige baan, het dichtst bij de aarde staat. De afstand was nu ‘maar’ 356.953 km.

Die nacht bleef ik lang op, maar er was geen maan te bekennen, de wolken bleven ervoor zitten. Maar de nacht daarop kon ik hem fotograferen.

Gewoon vanachter de plantjes op mijn vensterbank.

Maar meer dan driehonderdduizend kilometer blijft een niet geringe afstand. Het is onvoorstelbaar dat mensen echt helemaal naar de maan zijn geweest. De eerste keer was in 1968, iedereen op de wereld volgde de gebeurtenis.

De maan bleek vol met kraters en bulten te zitten, een onafzienbare levenloze vlakte.

Later vertelden de astronauten dat de aarde de meeste indruk op hen had gemaakt.  Zo klein, kleurrijk en fragiel stond die aan de hemel. Op de maan beseften ze pas dat de aarde een paradijs is.

Dat is eigenlijk ook zo. Laten we deez’ aardkloot maar niet verkloten.  

φ